Ontwerp 4

Interlinkperikelen

 

Zelfs de kostbaarste investering voor de meest geavanceerde CD-speler zal deze niet beter laten klinken dan wordt toegestaan door de kwaliteit van de audiokabel waarmee de speler is verbonden met de rest van de apparatuur, in eerste instantie dus de voorversterker.

 

Het aanwijzen van een audiokabel als mogelijke zwakke schakel in een keten zal doorgaans als onwerkelijk worden aangemerkt, maar bovenstaande stelling berust helaas op waarheid.

 

Hoewel er voor het transport van elektrische stroom al kabels worden gebruikt sinds het eerste gebruik van elektriciteit blijken er voor het transport van een analoog audiosignaal toch bijzondere eisen aan zo’n kabel te moeten worden gesteld door de complexiteit van dit signaal. Na de komst van het medium Compact Disk is de audiowereld zich pas echt serieus met kabels gaan bezighouden en in het begin ook nog maar zeer schoorvoetend.

 

Voor Europa kan de datum 1 maart 1983 als een omslagpunt worden gezien omdat toen de CD voor het publiek werd vrijgegeven i.v.m. een voordien te hoog uitvalpercentage bij de fabricage van de software.

Vóór genoemde datum waren er ook al wel audiokabels of wat daarvoor doorging, maar onze aandacht werd teveel afgeleid door andere zaken die toen belangrijker werden gevonden.

 

Bij bandrecorders maakten we ons druk om de bandsnelheden bij opname; of de koppen wel goed stonden en niet waren vervuild door slijtstof, want dat was belangrijker dan kabels bij de weergave.

 

De losse FM-tuner vroeg weliswaar om een audiokabel, maar het frequentiegebied tot 14 kHz placht voor een goede audiokabel niet echt te overtuigen, in het begin al helemaal niet; een stereodraadje volstond.

 

Een platenspeler stelde andere eisen hoewel we die ook met een stereodraadje goed aan de praat kregen. Naaldafstelling en fouthoek waren belangrijker, waarbij stof tot onze grootste vijand werd gerekend. De lage uitgangsspanning met de juiste afsluitcapaciteit waarvoor zelfs losse filters in de vorm van busjes in de handel waren, hielden de aandacht voor een goede plaatweergave gevangen. Met dit alles en met een juiste RIAA-correctie op de pick-up ingang in de voorversterker, was een kabel gewoon een kabel als alle andere, als er maar brom in het signaal werd voorkomen.

 

Kortom, kabels hadden niet de aandacht die we er thans aan schenken.

De komst van de CD heeft hierin toch wel grote veranderingen teweeggebracht.

 

Zo niet bij die elektronici die blijven beweren dat als je iets niet kunt meten, je het ook niet kunt horen. Schrijver dezes is het in principe daarmee eens, maar speelt de bal terug met de oproep dan maar meetapparatuur aan te leveren om datgene te meten waarin wel verschillen worden gehoord; verschillen die blijkbaar niet berusten op suggestie maar heel reëel zijn. Het verschil tussen diverse soorten stekkers is al hoorbaar, maar in wat en hoe groot die verschillen moeten worden uitgedrukt, daarop is vooralsnog geen antwoord.

De elektriciteitsleer kent een aantal standaardeenheden die we in waarden kunnen uitdrukken: Volt, Ampère, Ohm, Farad, Henry, Gauss en Maxwell om er maar een paar te noemen. Voor ons gehoor is zo’n rijtje standaardeenheden niet voorhanden, zodat we ons er ook niet in kunnen uitdrukken, maar het gaat niet aan dit dan maar af te doen als suggestie of inbeelding en in het beste geval dit te bestempelen als subjectief. In de audiowereld kennen we een begrip dat wordt ervaren en aangeduid als “beleving” van muziek. Dit begrip is uiteraard zo subjectief als maar denkbaar is; maar niemand zal het in z’n hoofd halen om dit begrip af te doen als onwezenlijke suggestie, dan zou ook concertbezoek zinloos zijn.

 

Het normblad DIN 45500 uit de jaren ’60 heeft niet wezenlijk bijgedragen aan de verbetering van kwaliteitsweergave en eerder het tegenovergestelde teweeggebracht. Dit komt doordat DIN 45500 een minimumnorm stelde waaraan moest worden voldaan., maar er is in alle geledingen nagelaten een referentie aan te geven, terwijl kabels in het verhaal niet eens voorkomen.

Als de referentie niet bekend is zal het gemis aan kwaliteit niet worden waargenomen. Was voor het verkrijgen van een referentiekader ooit de kwaliteit van een audiokabel in het geding? Wij weten hierop inmiddels het antwoord, samen met een paar bevriende relaties die onze kabel gewoon probeerden en niet meer willen missen, maar dat is natuurlijk een ordinair verkoopverhaal waarvan we hier die indruk ook niet kunnen wegnemen.

Zelf de kabel proberen zal overtuigender werken dan een mooi makend verhaal over dit onderwerp.

Buitenlandse vakbladen organiseren testen in alle kwaliteitsklassen van alle mogelijke high fidelity apparaten, maar inzake kabels blijft het angstvallig stil, alsof het hier een heet hangijzer betreft. Wij vragen ons af of DIN 45500 hier misschien nog nadreunt in die stilte.

 

Bij Qsinus hebben we de wijsheid niet in pacht, maar we constateren dat er een meer dan overvolle markt is in audiokabels, in soorten, lengten en prijsklassen; een markt met een veel te groot aanbod dat langzaam ontstond na 1 maart 1983. Zo’n aanbod ontstaat niet op basis van alleen maar een suggestie waar niets meetbaar zou zijn: dan is er meer aan de hand. Tegenover  die overvolle markt staat ons inziens een leegte aan kennis met als gevolg dat wie het hardst schreeuwt ook het meest verkoopt.

Toch zijn er hoorbare verschillen tussen allerlei audiokabels; het veel te grote marktaanbod is daarvoor zelfs een bewijs, zonder dat dit hoeft te zijn afgedekt door kennis. Niemand weet wat er exact in een kabel gebeurt.

Mythevorming in de vorm van een broodje aapverhaal ligt dan op de loer omdat niemand zijn geheim wil prijsgeven. Ook wij doen dat niet, maar we willen wel eerlijke informatie verstrekken met het advies langdurig naar een nieuwe kabel te luisteren en er op te letten dat de klank na weken niet is veranderd als deze in het begin zo goed beviel! Qsinus levert daarom uitsluitend een ingespeelde kabel. Of hiermee een nieuwe referentie in huis wordt gehaald bepalen niet wij maar U.

 

 

Audiokabels van een verslavende klankzuiverheid

© copyright qsinus vof 2013